Piękna pogoda, psiak wyleguje się na balkonie, mieszkanie pachnie czystością i woskiem YC o zapachu żurawinowych lodów, w tle cisza na którą dziś mam ochotę. A ja siedzę i czekając na położną przeglądam strony. A i jeszcze jedna ważna rzecz się dzieje- ktoś malutki popukuje mnie od środka, cudowne uczucie... Czas płynie bardzo szybko, dziś zaczął się nam 30 tydzień. Jeszcze 8 tygodni i śmiało możemy jechać do szpitala, a potem z malutkim Synkiem wrócić do domu... Jestem taka szczęśliwa, choć czasem zapominam o tym moim szczęściu i nie mogę w nie uwierzyć. Oczy zachodzą mi łzami zawsze kiedy patrzę w lustro, kiedy widzę ten brzuszek, który jest teraz domkiem mojego małego lokatora...
Miałam zamiar wrzucić jakiś przepis, a kilka już czeka od jakiegoś czasu na swoją kolej. Ale jakoś wyszło, że napisałam o tym, co czuję. Niech tak będzie, co się odwlecze... :)
Dobrego tygodnia!
I kilka wspomnieć z zeszłego lata. Jeszcze chwila i wszystko znów się tak zazieleni... Muszę wyjąć aparat;)
Mamuśka się rozczuliła nam troszkę :) Lubię takie wpisy :)
OdpowiedzUsuńKochana, jakie podniecenie i radość i ból czułam pod czas kolejnych skurczy. Burza hormonów! Ale jakie to było cudowne uczucie....oczywiście nie skurcze, ale ta świadomość, że to ta mała istotka przeprowadza się tak burzliwie :)
OdpowiedzUsuńMarta- no miewam takie dni czasem:)
OdpowiedzUsuńNieSia- zazdroszczę, że masz już Małą(już nie taką małą) przy sobie;) A w ogóle wczoraj widziałam was na spacerku koło McD;)