Wyzwanie foto- niebieski

Dziś kolor niebieski. Nie będę oryginalna, bo jak niebieskie to niebo.:P

Ale jakie niebo, jak bardzo intensywnie niebieskie. Jak wspaniale zgrywa się z szaro-buro-rudością mojego psa.;)  Więc niech dziś będzie trochę nieba, trochę Nutki ( też na N), spróbujmy to trochę połączyć.

Bo Nutkę mamy od zeszłego roku, od 3 maja dokładniej. Tak się jakoś życie potoczyło, ale ja wiem, że nie ma przypadków. I na lokalnej stronie było ogłoszenie- oddam półroczną suczkę owczarka niemieckiego. I Mąż sobie zdjęcia postanowił pooglądać, bo przecież to jego ukochane i wymarzone psy. W pracy te zdjęcia oglądał. I przyszedł szef- czyt. mój tato. A, że już wtedy mieszkaliśmy razem u moich rodziców, w domku na wsi i jednocześnie staraliśmy się o kredyt, bo mieliśmy mieć dom w mieście- to tato mówi: jak oddają to bierz, na razie u nas będzie w kojcu mieszkać, a potem ją sobie zabierzecie. I wiele G. mówić nie trzeba było... :) Tego samego dnia pojechaliśmy do parku zobaczyć się z psiakiem i właścicielem. I wiecie co? Wcale mi się nie spodobała...;( Półroczne psiaki owczarkowe mają ogromne uszy i małą głowę.;P Ale G. się uparł i ok, jak chce niech ma. Z dnia na dzień, kolejne spotkania a ja się zakochałam. W Nutce oczywiście! Jeszcze jej imię tyle ze mną wspólnego ma, bo muzyka to moja pasja.

 I tak z dnia na dzień Nutka w oczach piękniała, po tygodniu została już u nas na zawsze. I jakoś sobie damy z nią radę, trudno, że kupiliśmy mieszkanie a nie dom. W mieszkaniu też będzie jej dobrze- jak wynajmowaliśmy przez pół roku, to była najszczęśliwsza na świecie- cały czas z nami. Więc i tam znajdzie się dla niej dużo miejsca. Grunt, że razem! A kolejnej rozłąki Nutka by nie zniosła;(

Często ludzie nam mówią- jak się przeprowadzicie, to oddajcie ją gdzieś na wieś, jak będziecie mieli dziecko, to oddajcie ją gdzieś na wieś...;/ Ta, już ją oddam- najlepiej niech ją do budy łańcuchem przypną- będzie tak typowo... Jakby to duży pies nie mógł w mieszkaniu mieszkać, z dzieckiem. To od nas zależy, czy będzie nam się żyło dobrze. Ze swojego lenistwa nie skrzywdzę psa(i siebie) oddając go. Jakoś sobie wszyscy razem damy radę, bo to przecież nasza taka adoptowana córeczka.;)